“A gordofobia podemos ser ti ou eu”
O 4 de marzo de 2022 máis de 180 activistas e colectivos uníronse para resignificar o Día Mundial contra a Obesidade en Día contra a Gordofobia. Un ano despois, na nosa sección Conversas con…falamos con Paula C. Frías, nada en Madrid no 1979, Licenciada en Filoloxía Inglesa, con estudos na Escola de Cinema e Audiovisuais de Madrid (ECAM) e na New York Film Academy de Harvard (NYFA, U.) e londinense de adopción, onde comezou a traballar como axudante de dirección de cinema.
ORIXES
Nacín estando meus pais separados. Vinos xuntos tres veces en toda a miña vida e non teño lembranzas deles xuntos, funcionaban como dous entes independentes. Aos catro anos vivindo en Mahón tiven a miña primeira experiencia cunha psicóloga, parece que presentaba síntomas evidentes de odio cara miña nai. Dos nove aos once anos marchei para os EEUU vivir con miña nai e alí descubrín as grandes superficies e os supermercados, ao tempo que comezaba a utilizar a comida como xeito de xestionar os meus sentimentos.
Ao meu regreso dos EEUU collera moito peso e meu pai obrigoume a seguir unha dieta moi estrita, así que perdín tanto peso que estaba irrecoñecible. Con 12 anos e tras unha gran discusión con meu pai coa ameaza de botarme da casa, tentei suicidarme por vez primeira colgándome da varanda dun piso 17.
Logo estudei Filoloxía Inglesa en Salamanca e ao rematar, trasladeime a Madrid a estudar cinema. Mentres asistía ás clases traballei durante catro anos como billeteira primeiro, e de acomodadora e proxectista despois nun cinema. Ao longo da miña vida viaxei moito, até que en 2008 marchei a Londres para traballar no cinema como axudante de dirección, despois de ser camareira e traballadora da firma Burberry. O meu primeiro traballo como auxiliar de dirección foi no filme Kingsman, proxecto que me abriu as portas a outras rodaxes enlazando un filme tras outro durante sete anos.
A ENFERMIDADE MENTAL
Tratáronme diferentes psicólogos durante case toda a miña vida. Tentar quitarme a vida tan cedo marcoume moito. Ademais, a relación con meu pai foi de mal a peor, pasando tempadas longas sen falarnos. A súa principal preocupación era o meu peso e os estudos. Iso pasoume factura durante moito tempo e comecei a sufrir un trastorno alimentario. Comecei pola anorexia, logo bulimia e, finalmente, o trastorno “do atracón”.
Os primeiros anos en Londres foron moi duros porque non atopaba o traballo que quería, así que a ansiedade e o trastorno alimenticio estaba á orde do día. Logo conseguín por fin traballar en rodaxes e iso axudoume na miña autoestima e no meu ánimo en xeral, máis canto máis traballaba máis me comparaba cos demais e máis inseguridades e ansiedade sufría. Con esta ansiedade volveron os problemas coa comida, e con eles, a depresión.
Visitando a miña nai na Coruña deime conta que non podía volver a Londres porque a miña cabeza explotara, só era capaz de chorar acotío. Entrara nunha profunda depresión. Disto hai catro anos. A través do médico de cabeceira comecei a asistir a consultas psicolóxicas e psiquiátricas. Foron meses moi escuros nos que era incapaz de facer case nada. Coñecedores de que escribía diarios e guións e de que tiña un blog desde había tempo, o equipo médico animoume a escribir a miña historia para axudar a outras persoas compartindo a propia experiencia persoal.
A GORDOFOBIA
O 4 de marzo de 2022 máis de 180 activistas e colectivos uníronse para resignificar o Día Mundial contra a Obesidade en Día contra a Gordofobia e a min paréceme unha gran iniciativa. O termo obesidade leva aparelladas moitas connotacións negativas e hai xente gorda que está moito máis sa que unha persoa delgada. É unha forma de dar a entender que a Gordofobia, o odio e a violencia que sufrimos as persoas gordas polo feito de ser gordas, está moi presente na nosa sociedade e que hai que erradicala. Ademais a Gordofobia está en todos lados.
Ninguén quere ter sobrepeso, e iso provoca un rexeitamento innato cara as persoas gordas. A gordofobia é a cadeira na que non colles, o cinto que non abrocha, os papeis de cinema e TV para os malos da película, é que vaias ao médico e o primeiro que che diga é que tes que perder peso antes de nada, que non haxa representación na moda… A gordofobia podemos ser ti ou eu, todas as persoas.
REFERENTES
“Encántame a arte en todas as súas vertentes, desde o cinema ao teatro ou a pintura. Con respecto á pintura destacaría a Frida Kahlo. Non só me interesan os seus cadros, cheos de vida, morte e natureza, senón a súa propia traxectoria vital. Tiven a oportunidade de visitar a súa casa en México e foi unha das experiencias máis marabillosas da miña vida. Tanto, que teño unha tatuaxe de Frida no brazo. Doutra banda apaixóname a literatura. Das diferentes autoras que podería elixir, quedo con Virginia Woolf (“O faro”, “Mrs Dalloway”, etc), non só pola súa forma de escribir senón, de novo, pola vida persoal da autora. Sufriu trastornos mentais e acabou suicidándose. Por último, en cinema destacaría a Isabel Coixet. Unha directora desde o meu punto de vista un tanto descoñecida autora de auténticas obras de arte. “A miña vida sen min”, “A vida secreta das palabras”…son filmes intimistas (que non aburridos) que agochan temas moi duros e de actualidade.”
“Miña nai sempre foi unha ávida lectora e dela tomei ese hábito”
Lin desde ben pequena, comezando pola colección “Barco de vapor” e pasando pola saga de Harry Potter, até facer unha carreira universitaria na que a metade das materias eran de literatura. Encántame ler. A miña casa sempre estivo chea de libros, así que foi algo moi natural para min. Na adolescencia obsesioneime con “A historia interminable”. Tamén me impactou moitísimo “O gardián entre o centeo”, que foi lectura obrigatoria no instituto e un verdadeiro pracer ler. Na universidade gocei de moitísimos autores e mesturei numerosos xéneros. Pasei por Julio Cortázar, Roald Dahl, a saga de “O Señor dos Aneis”, “O Hobbit” ou antoloxías de contos de Literatura Norteamericana. Son moi ecléctica en canto á literatura e gústame desde a ficción ás autobiografías, da prosa á poesía…. cústame escoller un só libro.
RECOMENDACIÓNS
UN FILME: Cinema Paradiso.
UN LIBRO: “O gardián entre o centeo” de J.D. Salinger.
UNHA CANCIÓN: “Despechá” de Rosalía.
UN LUGAR: O atardecer na Illa de Holbox en México (pero shhhhhh, é un segredo!)
UNHA INQUEDANZA: As enfermidades mentais.
UN DESEXO: Paz mental.
UN PECADO: A gula.
UNHA COMIDA: Demasiadas…
Pois até aquí a nosa conversa con Paula. Un pracer rematar coa “Despechá” de Rosalía, poñendo en valor unha “motomami” poderosa coma ti, grazas pola túa honestidade. Este 4 de marzo desde as Bibliotecas Municipais da Coruña loitamos e bailamos contra a discriminación.
Até sempre!
Acerca de evavieites
Suma Ágora 